Mijn Vermeer

De Geograaf – naar een schilderij van Johannes Vermeer
Hoe langer ik keek, hoe meer ik er over las, hoe meer ik me erover verwonderde… dit schilderij heeft mij gekozen:
Ik leerde Bert kennen in 1989, hij was mijn zeilinstructeur in Italië. Ik had een zee zeilvakantie geboekt. De tweede dag van onze reis hield hij deze passer in handen. Vakkundig mat hij de afstand in zeemijlen (1 zeemijl = 1862 meter)
Ik vond in hem mijn meester 
Onze woonkamer is precies als het schilderij, de kast van mijn oma hebben we maar 1 meter opgeschoven
De wereldbol is van een vriend, het is een oud exemplaar
De Delfts Blauwe tegeltjes zijn van onze vrienden uit Morra
De blauwe kamerjas is van mijn vader, de rode sjaal… tja die hoort bij mij
De dekenkist was van mijn schoonmoeder
Oude schoolboeken zijn van Bert, maar op de tafel liggen nieuwere boeken: Kust Navigatie
Als klap op de vuurpijl is de werkelijke man op het schilderij van Vermeer: Antoni van Leeuwenhoek… 
Mijn ouders wonen in de van Leeuwenhoeklaan
Dit moest goed komen!

Ik heb mijn foto niet verouderd, geen pruik op het hoofd van Bert, enkel zijn bril laten afzetten – per slot is hij geen karikatuur maar mijn lief.
Ik heb de foto wel gespiegeld van de werkelijkheid en met dat ik hem plaats en inzoom op de titel van het boek zie ik dat natuurlijk ook de tekst gespiegeld is, net als Afrika op de wereldbol.
Het mag mijn pret niet drukken … mijn opdracht is vervuld!

Ik breng met deze opdracht een ode aan mijn liefste lief; hij is mijn kapitein, mijn veilige haven… mijn rots in de branding, steun en toeverlaat. We varen al jaren een kalme zee… me dunkt, dat wil ik blijven koesteren!